बिन कामाचे संवाद

धर्मकीर्ती सुमंत या नाटककाराच्या नाटकातून हाती लागणारं हे सूत्र. त्याच्या अवती भोवती निरर्थक संवादांची आणि प्रतिमांची भेंडोळी पडली आहेत. ती उचलून पझल सारखी एकमेकांना जोडून त्यातून सलग चित्र निर्माण करण्यातही काही अर्थ नाही. कारण आजच्या शतखंडित वास्तवाचेच ते असंख्य तुकडे आहेत. या शतखंडित वास्तवाला सामोरा जाणाऱ्या माणसाचेही असंख्य तुकडे झाले आहेत. टेक्नॉलॉजीने अत्यंत क्षुद्र करून टाकलेल्या मानवप्राण्याची ही एक विचित्र शोकांतिका आहे, जिच्यात कोणताही शोकात्म भाव नाही. उलट एक जंगी सेलिब्रेशन आहे आणि त्यात सर्वांना मजा येतेय. किंबहुना सर्व जण तसं म्हणत तरी आहेत आणि आपल्या आत निर्माण झालेल्या पोकळीचा अभाव हसण्यात, जोक्स सांगण्यात, कोट्स देण्यात, कमेंट्स शेअर आणि लाइक करण्यात, एकमेकांना गिफ्टस् देण्यात भरून काढण्याचा प्रयत्न करताहेत. 

आलोक राजवाडे या दिग्दर्शकाने अतिशय निष्णात नटसंचाच्या सहाय्याने उभा केलेला प्रयोग देखणा आहे. त्याच्या रूपाचा विचार हा त्याच्या प्रकाश, ध्वनी, संगीतादी गोष्टींतून समग्रपणे केलेला जाणवतो. नाटक सुरू होण्यापूर्वी रंगमंचावर बसलेल्या प्रत्येकाच्या हातात असलल रंगीत गोल हा प्रत्येकाच्या भ्रामकविश्वाचं निदर्शक आहे. पात्रांची संवादभाषा रिअॅलिटी शो प्रमाणे कृत्रिम, वरवरची आणि आकर्षक आहे. त्यांच्या देहबोलीत एक आविर्भाव आहे आणि या सगळ्याचा एकमेकांशी ताळमेळ नाही. अशा कोणतीही हार्मनी नसलेल्या पात्रांच्या नाटकाचं ऑर्केस्ट्रेशन आलोकने सुरेख केलं आहे. त्याने रंगमंचावकाशात एक सुनियंत्रित गोंधळ उत्तमपणे साकारत ही अर्थपूर्ण बकवास साजरी केली आहे. यातल्या प्रत्येक कलाकाराचा अभिनयाचा दर्जा आणि क्षमता वरची आहे, एवढं सांगितलं तरी पुरे. कारण हॅपनिंगच्या पातळीवर जाणारा हा अनुभव कलाकारांच्या अदाकारीनेच उंचीवर जातो. तरीही त्यात भोसंका साकारणाऱ्या अभय महाजनला हॅटस् ऑफ!